A mi nie straszne są realia z Gry o Tron! Chętnie złapałabym za miecz i ramię w ramię wraz z Jonem Snowem walczyłabym przeciwko wrogowi! Wytępiłabym wszystkich Lannisterów (prócz Tyriona xP ) i Boltonów oraz pogoniłabym całą resztę ich sojuszników! Tak samo, chciałabym pomóc Dance i jej smokom ooo tak! Cóż, pytanie jednak dotyczyło tylko jednego wydarzenia więc pomyślmy.....chyba najbardziej chciałabym uczestniczyć w zabójstwie Joffreya! Trucizna była boska, ale gdybym się tam pojawiła to bym go jeszcze dobiła choćby i wykałaczką! :P Co prawda, mogłabym mieć potem spore problemy, ale skoro miałam się tam przenieść tylko na jedno wydarzenie to chyba zdążyłoby mnie wypchnąć z książki nim Cersei by do mnie dobiegła ^^

A mi nie straszne są realia z Gry o Tron! Chętnie złapałabym za miecz i ramię w ramię wraz z Jonem Snowem walczyłabym przeciwko wrogowi! Wytępiłabym wszystkich Lannisterów (prócz Tyriona xP ) i Boltonów oraz pogoniłabym całą resztę ich sojuszników! Tak samo, chciałabym pomóc Dance i jej smokom ooo tak! Cóż, pytanie jednak dotyczyło tylko jednego wydarzenia więc...

- Dzień dobry. Z tej strony Wojciech Cejrowski, Panie Andrzeju miło mi poinformować, że zwyciężył Pan w konkursie przeze mnie organizowanym i chciałem Pana serdecznie zaprosić na wyprawę wraz ze mną do Amazonki. Proszę spakować maksymalnie dwie walizki o wadze do 10 kg każda i oddzwonić do mnie w celu ustalenia terminu wylotu.
- ... yyyy ... dzień dobry, proszę się spodziewać telefonu za 2 minuty.

- Dzień dobry. Z tej strony Wojciech Cejrowski, Panie Andrzeju miło mi poinformować, że zwyciężył Pan w konkursie przeze mnie organizowanym i chciałem Pana serdecznie zaprosić na wyprawę wraz ze mną do Amazonki. Proszę spakować maksymalnie dwie walizki o wadze do 10 kg każda i oddzwonić do mnie w celu ustalenia terminu wylotu.
- ... yyyy ... dzień dobry, proszę się...

Niedawno czytałam Dominę[bookLink]41976|Dominę[/bookLink] i przez całą książkę myślałam tylko o tym, że chciałabym być taka jak ona - Samanta.
Widzę siebie w trudnych dla medycyny czasach, kiedy kobiety nie były mile widziane w zawodzie lekarza, na świecie dokonywano przełomowych odkryć (eter, higiena, bakterie, pierwsze operacje) a ludzie przygotowywali się na nowy wiek - XX, najważniejszy z puntu widzenia nauki. Wtedy właśnie chciałabym być lekarzem, naukowcem, pionierem i co najważniejsze - kobietą. Pokazać moc, walczyć o równość i nieść pomoc. Chciałabym jak Samanta założyć pierwszy szpital dla kobiet, odkrywać przyczyny i leczyć objawy chorób - ratować życie tym, dla których już nie ma nadziei.
Nie mogę powiedzieć, że dzisiaj jest to niemożliwe, przecież nauka cały czas się rozwija, ale te czasy miały w sobie coś innego, przełomowego. Wtedy przekonanie świata do swojego odkrycia to była mała wojna - trzeba było liczyć się z wyśmianiem, niedowierzaniem. Przede wszystkim jednak nie było żadnego sprzętu, żeby udowodnić swoją rację i dlatego tak cenie naukowców, a szczególnie kobiety w tych czasach i byłoby dla mnie zaszczytem być jedną z nich.

Niedawno czytałam Dominę[bookLink]41976|Dominę[/bookLink] i przez całą książkę myślałam tylko o tym, że chciałabym być taka jak ona - Samanta.
Widzę siebie w trudnych dla medycyny czasach, kiedy kobiety nie były mile widziane w zawodzie lekarza, na świecie dokonywano przełomowych odkryć (eter, higiena, bakterie, pierwsze operacje) a ludzie przygotowywali się na nowy wiek -...

Chciałabym wziąć udział w finałowej scenie z książki "O psie, który jeździł koleją". Dlaczego? Świadoma wydarzeń, które zaraz mają nastąpić, uratowałabym życie Lampo- tego kochanego czworonoga, który z miłości do ludzi poświęcił samego siebie. Skoro już miałabym taki dar, to przecież warto uratować czyjeś istnienie. Pozdrawiam ciepło wszystkich sympatyków zwierząt :)

Chciałabym wziąć udział w finałowej scenie z książki "O psie, który jeździł koleją". Dlaczego? Świadoma wydarzeń, które zaraz mają nastąpić, uratowałabym życie Lampo- tego kochanego czworonoga, który z miłości do ludzi poświęcił samego siebie. Skoro już miałabym taki dar, to przecież warto uratować czyjeś istnienie. Pozdrawiam ciepło wszystkich sympatyków zwierząt :)

Wybrałabym scenę balkonową z Romea i Julii. Oczywiście wcieliłabym się w postać na balkonie. Nawet czasem zdarza mi się wyobrażać sobie tę scenę w nieco innych okolicznościach. Kiedy akurat wieszam pranie na balkonie, a przed klatką lata Romeo, pies sąsiada.

Wybrałabym scenę balkonową z Romea i Julii. Oczywiście wcieliłabym się w postać na balkonie. Nawet czasem zdarza mi się wyobrażać sobie tę scenę w nieco innych okolicznościach. Kiedy akurat wieszam pranie na balkonie, a przed klatką lata Romeo, pies sąsiada.

Gdyby taka okazja mogła mi się trafić tylko raz to chciałabym spędzić chociaż jeden dzień w Akademii Pana Kleksa. Została mi trauma z dzieciństwa, kiedy to chętnie podejrzałabym czyjeś sny, porzucała atramentem w ścianę, pooglądała kosmos i dostała kilka piegów Pana Kleksa jako nagrodę, ale nie. Nie, bo przez jeden dziwny jego wymóg nie miałabym takiej szansy - dyskryminował dziewczynki z imionami na literę "A" w swojej Akademii. Imię dobre mam (Agnieszka), już dostosowane, a że nie jestem chłopcem to już nic na to nie poradzę... ;) Tak przy okazji trochę bym nawrzucała Panu Kleksowi za to, ale przecież ile można w sobie tłamsić ból dzieciństwa.

Gdyby taka okazja mogła mi się trafić tylko raz to chciałabym spędzić chociaż jeden dzień w Akademii Pana Kleksa. Została mi trauma z dzieciństwa, kiedy to chętnie podejrzałabym czyjeś sny, porzucała atramentem w ścianę, pooglądała kosmos i dostała kilka piegów Pana Kleksa jako nagrodę, ale nie. Nie, bo przez jeden dziwny jego wymóg nie miałabym takiej szansy -...

Wybór nie jest prosty, jednak z każdego znanego mi świata chciałabym choć raz po zachodzie słońca przekroczyć bramę Cyrku Nocy, przespacerować się wśród czarno-białych namiotów i zasmakować w jego tajemniczej oraz magicznej atmosferze. Jest to miejsce, gdzie wszystko jest możliwe, gdzie iluzja przeplata się z rzeczywistością i nigdy nie wiesz, czy to co widzisz jest prawdziwe, czy to tylko sztuczka. Swoją wędrówkę rozpoczęłabym na dziedzińcu, gdzie stoi ogromny żelazny kocioł, w którym tańczy śnieżnobiały ogień. Z pewnością zajrzałabym do jednego z wysokich namiotów, przed którym stoi tabliczka z napisem "Gąszcz Chmur". Weszłabym do środka pospacerować w chmurach, miękkich jak poduszki. Chciałabym także ujrzeć na własne oczy "Lodowy Ogród" i dotknąć zamarzniętych kwiatów. Podziwiałabym cyrkowców - iluzjonistkę, kobietę gumę oraz żywe posągi kochanków. Zwiedzałabym dalej pozostałe namioty dopóki nie wzeszłoby słońce kończąc moją podróż przez magiczny Cyrk Nocy.

Wybór nie jest prosty, jednak z każdego znanego mi świata chciałabym choć raz po zachodzie słońca przekroczyć bramę Cyrku Nocy, przespacerować się wśród czarno-białych namiotów i zasmakować w jego tajemniczej oraz magicznej atmosferze. Jest to miejsce, gdzie wszystko jest możliwe, gdzie iluzja przeplata się z rzeczywistością i nigdy nie wiesz, czy to co widzisz jest...

Padło pytanie i w mojej głowie pojawiła się z miejsca odpowiedź. Jaka? Otóż chciałabym być blisko mojego ulubionego bohatera, niezwykłego, przenikliwego detektywa, Roberta Huntera z powieści Chrisa Cartera. Dlaczego on?? Jest kimś, kto lepiej od innych dostrzega powiązania między motywem, a zdarzeniem. Jest kimś, kto rozumie umysły najbardziej zdeprawowanych zbrodniarzy i dodatkowo jest kimś, kto widzi, a nie tylko patrzy. Zawsze fascynowały mnie jednostki społeczne, które odbiegają od powszechnej normy. Ludzie, których cechują zachowania tak niezrozumiałe, że zanim zapytam, co zrobił i co będzie dalej, będę drążyć dlaczego. Robert Hunter właśnie to robi. Szuka przyczyny, a ja chciałabym stać przy nim, kiedy wpada na genialne powiązania.

Padło pytanie i w mojej głowie pojawiła się z miejsca odpowiedź. Jaka? Otóż chciałabym być blisko mojego ulubionego bohatera, niezwykłego, przenikliwego detektywa, Roberta Huntera z powieści Chrisa Cartera. Dlaczego on?? Jest kimś, kto lepiej od innych dostrzega powiązania między motywem, a zdarzeniem. Jest kimś, kto rozumie umysły najbardziej zdeprawowanych zbrodniarzy i...

Pierwsza myśl i... pensjonat o wdzięcznej nazwie ,,Magnolia,,, który występuje w kilku powieściach Grażyny Jeromin-Gałuszki. Poznać tamtejsze klimaty, powdychać wiejskie powietrze, być najpierw opieprzoną, a potem nakarmioną przez Cześkę, zanudzoną opowieściami przez Tuśkę, czy pomilczeć z Marleną przy kawie. Tam jest tak swojsko, klimatycznie i mimo różnych zawirowań spokojnie. Odpoczęłabym. A na odpoczynku, kto by mi zabronił trochę z nimi poplotkować, pospiskować i wziąć udział w ich głupawo/mądrych poczynaniach? tak więc ja chcę do ,,Magnolii,, :). Może kryminału tam nie ma, ale są sekrety i sekreciki... a któraż kobieta mogłaby sobie ich odmówić?

Pierwsza myśl i... pensjonat o wdzięcznej nazwie ,,Magnolia,,, który występuje w kilku powieściach Grażyny Jeromin-Gałuszki. Poznać tamtejsze klimaty, powdychać wiejskie powietrze, być najpierw opieprzoną, a potem nakarmioną przez Cześkę, zanudzoną opowieściami przez Tuśkę, czy pomilczeć z Marleną przy kawie. Tam jest tak swojsko, klimatycznie i mimo różnych zawirowań...